مشكل اينجا است كه فكر مى‏كنيم جنيان آزادند هر كارى‏خواستند بر عليه ما بكنند و ما در مقابل آن‏ها دست‏بسته هستيم. چنين خبرى نيست، ما چوب تصورات غلط خود را مى‏خوريم، حال اگر خدا بخواهد اين چوب را به شما بزند ممكن است از طريق ساحر و جنّ بزند. ما بايد بگوييم خدايا ما را ببخش. عملًا از طريق اصلاح خود و پناه‏بردن به خدا مشكل برطرف مى‏شود.
در كتاب «سفينةالصادقين» آمده است؛«جناب آيت‏الله شيخ مرتضى طالقانى- استادِ مرحوم علامه محمدتقى جعفرى- مى‏فرمايد:تصميم گرفتم در مسجد سهله چله بگيرم، و چون ديدم وقت ندارم براى خود غذاى گوشتى تهيه كنم بنا را بر آن گذاشتم كه غذاى حيوانى نخورم. چند روز گذشت؛ در حالى كه در حجره تنها بودم متوجه شدم يك نفر كنارم نشسته است، كمى جا خوردم! گفت:آقاى شيخ مرتضى نترس، چون شما تصميم گرفتيد حيوانى نخوريد ما جنّيان مى‏توانيم به شما نزديك شويم. من از اجنّه هستم، آمده‏ام خدمت شما كارهايتان را انجام دهم، و با هم رفيق مى‏شوند. اتفاقاً يكى از خانواده‏هاى نجف، از اعراب باديه‏نشين خدمت حاج آقا شيخ مرتضى آمد و گفت؛ مدتى است به داخل خانه‏ى ما سنگ پرتاب مى‏كنند، هر چه نگاه مى‏كنيم هيچ كسى نيست، فقط سنگ مى‏زنند، اگر مى‏شود كارى بكنيد. آقاى شيخ مرتضى از جنّى كه با او رفيق شده بودند مى‏خواهند كه بگو به خانه اين بنده خدا سنگ نزنيد، آن‏ها هم به دستور آقا ديگر سنگ نمى‏زنند، گويا عصبانيت آن‏ها از آن شخص باقى بوده و به همين جهت بعد از رحلت آقا، دوباره سنگ مى‏زدند».
اين قضيه را عرض كردم تا متوجه باشيم علت آزار بعضى از جنّيان خود ما هستيم. ما متأسفانه از سر بى‏كارى فضولى‏هاى بى‏خود مى‏كنيم و در اثر اين تجسس‏ها پاى جنّيان را در زندگى خود باز مى‏نماييم. همين‏طور كه فضولى مى‏كنيم ببينيم همسايه امشب چه غذايى مى‏خورد، نقشه‏ها مى‏كشيم تا از كار مردم سر در بياوريم، و موجب ناراحتى همسايه مى‏شويم. اخيراً شنيدم خانمى كه از شوهرش طلاق گرفته و نزد مادرش زندگى مى‏كرد، فهميد شوهرش براى اين‏كه ببيند اين‏ها چه مى‏كنند با هزار صدمه يك خانه‏اى كنار خانه آن‏ها كرايه كرده بعد با دوربين از كانال كولر آن‏ها را زير نظر گرفته، حالا كارش لو رفته و با شكايت آن خانم فعلًا آقا زندان است. آخر مگر بيكارى، تو كه همسرت را طلاق دادى ديگر به تو چه مربوط است كه آن‏ها چكار مى‏كنند. در همين راستاست كه انرژى زيادى خرج مى‏كنيم تا جواب فضولى‏هايمان را بدهيم، خيالات ما تحريك مى‏گردد و زمينه‏ى تعقيب جنّيان در ما فراهم مى‏شود و آن‏ها هم عكس‏العمل نشان مى‏دهند.
جنّى‏ها از نظر حوزه‏زندگى اصلًا در حوزه‏ى زندگى ما قرار ندارند، در ساحت و مرتبه‏ى ديگرى در اين عالم زندگى مى‏كنند و هيچ ربطى هم به ما ندارند؛اما اگر ما وارد زندگى آن‏ها شديم و با انواع حيله خواستيم آن‏ها را تسخير كنيم و يا از كار آن‏ها سر در بياوريم، ماجرا شروع مى‏شود. جلسه‏ى قبل عرض كردم چقدر بايد تلاش كرد تا يك جنِّ سرگردان را تسخير كنيم و اراده‏هاى خود را به او تحميل نماييم، بالأخره او هم در سر فرصت انتقامش را مى‏گيرد. ما اگر با صرف انرژى زياد
جنّى‏ها را وارد حوزه خودمان بكنيم بالأخره بين ما و آن‏ها تصادم پيش مى‏آيد و نمونه تصادم‏ها آن سنگ‏پراندن و امثال آن است. همان‏طور كه ما به شيطان ميدان مى‏دهيم كه وارد روح و روان ما بشود و عنان زندگى ما را در دست گيرد، هر چقدر ما به او ميدان بدهيم جلو مى‏آيد تا آنجايى كه به تعبير اميرالمومنين (ع) اول بى‏آبرويت مى‏كند، بعد هلاكت مى‏نمايد. الحمدلله شما با زيارت امام معصوم و يا با ماه محرم و رمضان، مانع نفوذ همه‏جانبه‏ى شيطان مى‏شويد و گرنه بيچاره مى‏شديد. امثال آيت‏الله شيخ مرتضى طالقانى كه به جنّيان ميدان نمى‏دهند نه تنها مورد آزار آن‏ها قرار نمى‏گيرند، بلكه به آن‏ها دستور هم مى‏دهند. با آقايى مصاحبه كرده بودند كه مى‏گفت جنّيان مى‏آيند فرزندم را مى‏برند و او را در بعضى شهرها گردش مى‏دهند و مى‏آورند، از اين قضيه خوشحال هم به نظر مى‏رسيد، در حالى كه اگر درست باشد معلوم نيست كار به كجا مى‏كشد. اشكال اساسى آن است كه ما وارد حوزه‏ى زندگى آن‏ها شويم و يا اجازه دهيم كه آن‏ها وارد زندگى ما شوند.[1]


پی نوشت :
1. اصغر طاهرزاده، جايگاه جن و شيطان و جادوگر در عالم، ص 79.